Jaki jest czas trwania znieczulenia? W tym artykule omówimy czas trwania znieczulenia do operacji oraz leki używane do zabiegu. Omówione zostaną również potencjalne powikłania znieczulenia oraz to, jak długo będziesz nieprzytomny. Jest to szczególnie ważne w przypadku skomplikowanych operacji, w tym fuzji kręgosłupa. Ponadto należy zapytać swojego chirurga, czy kiedykolwiek wykonywał znieczulenie u osoby, która nie była odpowiednim kandydatem.
Procedura chirurgiczna
Określenie czasu trwania procedury chirurgicznej jest ważne z kilku powodów. Nieprawidłowo oszacowany czas trwania znieczulenia może skutkować wysokim ciśnieniem krwi lub niezamierzoną świadomością śródoperacyjną. Ponadto nieodpowiednie znieczulenie może spowodować przejście pacjenta przez „fazę podniecenia”, podczas której częstość oddechów i rozszerzenie źrenic stają się nieregularne. Inne zagrożenia mogą obejmować wymioty i zadławienie. Aby uniknąć tego ryzyka, stosuje się nowoczesne leki szybko działające, które skracają czas spędzany przez pacjenta w 2. fazie znieczulenia.
W badaniu tym wykazano, że czas trwania znieczulenia był zróżnicowany w poszczególnych specjalnościach, przy czym średni czas operacji wynosił 174,9 minuty, a P80 228 minut. To zróżnicowanie było znaczne, a badanie obejmowało tylko 20% ogólnej liczby zabiegów. Zabiegi chirurgiczne, pod względem czasu trwania, wahały się od prostej resekcji znamienia do złożonych transplantacji. Największą ilość zabiegów zaobserwowano w ortopedii (16,6%) i chirurgii ogólnej.
Średni czas trwania zabiegu chirurgicznego jest powszechnie podawany w literaturze chirurgicznej. Chociaż początkowe nasilenie choroby pacjenta może wpływać na ogólny czas trwania zabiegu, istnieje związek między dłuższymi zabiegami chirurgicznymi a większym ryzykiem zakażenia. National Nosocomial Infection Surveillance System przewiduje wzrost ryzyka infekcji związany z dłuższymi zabiegami. Ostatecznie koszt zabiegu chirurgicznego będzie zależał od tego, jak długo trwa znieczulenie oraz od kosztów alternatywnych sali operacyjnej.
Wyniki pokazują, że czas zgłoszenia znieczulenia jest wysoce predykcyjny dla czasu trwania procedury chirurgicznej w Medicare. Z kolei czas karty chirurgicznej jest tylko nieznacznie predykcyjny. Zmienne odzwierciedlające rodzaj procedury, wiek pacjenta i współchorobowość nie poprawiły przewidywalności obu pomiarów. Indywidualne cechy szpitala miały wpływ na szacowany czas trwania znieczulenia. Chociaż badanie to jest badaniem wstępnym, w przyszłości może zostać rozszerzone na większą populację Medicare.
Populacja badana składała się z 60 pacjentów. Zostało ono zatwierdzone przez komisję etyczną instytucji. Przed wyrażeniem zgody na badanie uczestnicy zostali poinformowani o ryzyku związanym ze znieczuleniem i procedurą chirurgiczną. Do badania włączono 60 pacjentek poddanych obustronnemu laparoskopowemu podwiązaniu jajowodów. Do badania włączono pacjentki w wieku od 25 do 40 lat, które mieszkały w promieniu 10 do 15 km od instytutu. Otrzymały one dostęp do kroplówki w sali przedoperacyjnej. Następnie przeniesiono je na salę operacyjną.
Leki stosowane do wywołania znieczulenia
Większość leków stosowanych do wywołania znieczulenia ma podobne mechanizmy działania, ale niektóre wchodzą ze sobą w różne interakcje. Zrozumienie interakcji lekowych i ich przydatności klinicznej jest niezbędne do zapewnienia optymalnego leczenia. Jednym z godnych uwagi przykładów interakcji lekowych jest interakcja propofolu i fentanylu. Chociaż sam propofol wywołuje utratę przytomności, tłumi częstość oddechów i obniża ciśnienie tętnicze, nie jest tak skuteczny jak fentanyl w tłumieniu ruchów w odpowiedzi na ból i częstości oddechów.
Właściwości farmakologiczne tych związków są bardzo zróżnicowane. Mogą być wstrzykiwane do żyły powierzchownej, gdzie krążą do mózgu i powodują utratę przytomności. Do powszechnie stosowanych środków indukcyjnych należą Propofol, Telazol oraz połączenie Valium i Ketaminy. Niektóre leki znieczulające mogą być bardzo niebezpieczne, zwłaszcza jeśli są wstrzykiwane zbyt szybko lub w nadmiarze. W zależności od rodzaju wymaganego znieczulenia, zwierzęta mogą różnie reagować na różne środki znieczulające.
IM lub IV dawki tiopentalu nie są zwykle większe niż 3,5 mg/kg. U pacjentów w wieku 60 lat lub starszych zazwyczaj wystarcza mniejsza dawka 0,15 mg/kg. U pacjentów z ciężką chorobą układową całkowita dawka dożylna 3,5 mg nie jest konieczna. Dawkowanie podtrzymujące należy starannie wyważyć w stosunku do potrzeby dodatkowej sedacji. Podczas indukowania znieczulenia tiopentalem wystarczająca jest dawka początkowa 0,15 mg/kg.
Indukowane znieczulenie uzyskuje się poprzez podanie dożylnych środków znieczulających. Leki te, zawierające skład lipidowy, szybko docierają do ośrodkowego układu nerwowego i osiągają wysokie stężenie. Ich lipidowa natura pozwala im przekraczać barierę krew-mózg i są wchłaniane przez tkanki mózgu. Poza lekami podawanymi dożylnie, SVR i ANS są podstawowymi narządami, do których trafiają leki z układu krążenia.
Leki krótko działające są coraz częściej stosowane do wykonywania drobnych zabiegów chirurgicznych, w tym zabiegów ambulatoryjnych. Prawie 60% wszystkich operacji elektywnych jest wykonywanych poza szpitalem. Inne drobne zabiegi wykonywane w warunkach szpitalnych to bronchoskopia, angiografia i naprawa ran. Coraz częściej leki te są stosowane w połączeniu z krótko działającymi opioidami w celu zwiększenia tolerancji pacjenta na zabieg i uniknięcia znacznej depresji sercowo-oddechowej.
Czas potrzebny do osiągnięcia stanu nieprzytomności
Podczas znieczulenia ogólnego, wyłonienie się pacjenta ze znieczulenia jest procesem, w którym przechodzi on ze stanu nieprzytomności do pełnej świadomości. Proces ten jest niezwykle złożony, obejmuje precyzyjną neurobiologię i leki. Wiele powszechnie stosowanych leków anestezjologicznych pozwala na odpowiednie wynurzenie w ciągu kilku minut, a opóźnione wynurzenie skutkuje przedłużonym powrotem do zdrowia, zwiększonymi kosztami i opóźnieniami na sali operacyjnej. Opóźnienie wynurzenia prowadzi również do delirium wynurzenia, czyli stanu, w którym pacjent po odzyskaniu przytomności nadal pozostaje w śpiączce.
Naukowcy sprawdzili, czy możliwe jest wykrycie sygnatury nieświadomości za pomocą EEG. Naukowcy przeprowadzili eksperymenty na 10 zdrowych ochotnikach, którym podano zastrzyk ze znieczulającego propofolu. Zastrzyki były wykonywane powoli, tak aby pacjenci opadali z sił. Następnie poproszono ich o naciskanie przycisku co cztery sekundy w odpowiedzi na serię słów i kliknięć. Odpowiedzi badanych posłużyły do oceny czasu trwania znieczulenia oraz tego, czy w trakcie zabiegu doświadczyli oni jakichkolwiek wspomnień lub odczuć.
Chociaż kliniczny problem ze świadomością podczas znieczulenia może nie być widoczny przy dużych dawkach, pacjent może mieć pewien stopień połączonej świadomości. Na przykład niektóre anestetyki blokują pamięć roboczą w pobliżu progu nieświadomości. W rezultacie pacjenci często nie reagują, ponieważ nie mogą sobie przypomnieć, co mają robić. W celu uniknięcia świadomości połączonej lekarz może zastosować technikę izolowanego przedramienia, która pozwala pacjentowi poruszyć ręką, zanim reszta ciała zostanie sparaliżowana.
Opóźnione odzyskiwanie świadomości jest poważnym problemem dla anestezjologów. Najlepszą strategią jest zapobieganie, monitorowanie śródoperacyjne i projektowanie bezpiecznego znieczulenia. Jednak gdy opóźnione odzyskiwanie jest spowodowane zaburzeniami neurologicznymi, problem można szybko rozwiązać poprzez ukierunkowanie na przyczyny. W przypadku wystąpienia opóźnionego powrotu do zdrowia, pacjent może doznać poważnego urazu neurologicznego. Konieczne są dalsze badania w celu oceny skuteczności leków aktywnie indukujących wybudzanie.
Powikłania chirurgiczne
Coraz więcej dowodów wskazuje, że czas trwania operacji jest istotnym niezależnym czynnikiem ryzyka powikłań pooperacyjnych. W kilku badaniach prospektywnych i retrospektywnych stwierdzono pozytywny związek między czasem trwania operacji a ogólnymi powikłaniami. Ponadto metaanaliza podgrupy badań wykazała zwiększone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej i powikłań dowolnego typu. Chociaż badania te mogą nie dowodzić przyczynowości, to jednak sugerują, że pacjenci, którzy przez długi czas przebywają w znieczuleniu ogólnym, są bardziej narażeni na wystąpienie powikłań chirurgicznych.
Powikłania chirurgiczne i czas trwania znieczulenia zostały powiązane z różnego rodzaju problemami, w tym z uszkodzeniem nerwów. Zespoły chirurgiczne są świadome tego potencjalnego ryzyka i podejmują działania mające na celu zmniejszenie ryzyka wystąpienia tych powikłań. Ponadto, unikają nadmiernych ruchów kończyn podczas operacji i umieszczają podkładki na punktach nacisku podczas całej procedury. Kończyny są zwykle poruszane, aby zapewnić odpowiednie znieczulenie. Elektromiografia może być wykonana w celu sprawdzenia ewentualnych uszkodzeń podejrzewanych pooperacyjnie.
Pacjenci, u których wystąpiło którekolwiek z tych powikłań, otrzymali więcej krwi i płynów śródoperacyjnych. Ponadto pacjenci, u których wystąpiło którekolwiek z tych powikłań, mieli dłuższy zabieg chirurgiczny. Jednak związek między czasem trwania zabiegu chirurgicznego a powikłaniami chirurgicznymi nie był istotny po dostosowaniu do czasu trwania znieczulenia. Połączenie czynników może zwiększyć ryzyko powikłań chirurgicznych. Ponadto waga pacjenta, wiek i historia raka były niezależnymi czynnikami ryzyka. Ponadto pacjenci, którzy w wywiadzie palili w ciągu sześciu tygodni od operacji i którzy przeszli esofagektomię, byli narażeni na zwiększone ryzyko powikłań.
Badacze analizowali związek między czasem trwania operacji a powikłaniami pooperacyjnymi. Wyniki badania wykazały, że u chorych z dłuższym czasem znieczulenia obserwowano zwiększoną częstość występowania pooperacyjnych nudności i wymiotów. Ponadto u pacjentów z przedłużonym znieczuleniem częściej występowała zależność funkcjonalna oraz wyższe ryzyko zatorowości płucnej, będącej poważnym powikłaniem. Chociaż wyniki badania nie były rozstrzygające, to jednak warto zwrócić uwagę na te ustalenia.
Pacjenci, którzy doznali udaru mózgu przed poddaniem się operacji, byli narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia dodatkowych udarów. Ich śmiertelność po operacji była ośmiokrotnie większa. Dodatkowo u osoby, która ma cukrzycę lub zaburzenia krwi, może wystąpić więcej niż jedno powikłanie. Środki znieczulające powodują depresję czynności serca i zwiększają ryzyko udaru. Cukrzyca wpływa na gojenie się ran i może prowadzić do zakrzepów krwi. Ponadto środki anestezjologiczne mogą zmniejszyć funkcje oddechowe pacjenta, zwiększając ryzyko niewydolności serca i udaru.
Podobne tematy
